Δεν είναι υπέροχο πράγμα η ζωή; Θα ήθελα να ξεκινήσω με αυτόν τον τρόπο, επειδή αισθάνομαι ότι είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος.
Σας γράφω από ένα υπέροχο και ήρεμο μέρος. Βρίσκομαι στη Νεκρά Θάλασσα, στο Ισραήλ, με θέα τα βουνά της Ιορδανίας. Τα πάντα είναι σιωπηλά και ειρηνικά εδώ και μαγεμένος από αυτό το συναίσθημα θα ήθελα να σας πω περισσότερα για την περιπέτειά μου. Θέλω να σας μιλήσω, για το πώς ένας νεφροπαθής μπορεί να έχει μια πλήρη και ικανοποιητική ζωή.
Έχω πολύ καθαρές αναμνήσεις από την ημέρα που ξεκίνησα την αιμοκάθαρση. Ήταν 19 Απριλίου 2017. Πήγα στο χειρουργείο, για να μου τοποθετήσουν καθετήρα και αμέσως μετά άρχισαν να μου κάνουν αιμοκάθαρση. Ήταν μια τρίωρη θεραπεία. Δεν μιλούσα πολύ γι' αυτό εκείνη την εποχή, επειδή ήμουν σε άρνηση. Δεν ήταν εύκολο να το αποδεχτώ και θυμάμαι να τηλεφωνώ σε φίλους και συγγενείς, για να δω αν κάποιος είχε ομάδα αίματος συμβατή με τη δική μου. Δεν προέκυψε κατάλληλος δωρητής.
Δέκα ημέρες αργότερα γεννήθηκε ο γιος μου Guilherme. Ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου ήταν εκεί, στην αγκαλιά μου, με βάρος λίγο πάνω από 3 κιλά. Θυμάμαι να σκέφτομαι: Τώρα, επιλέγω να ζω για σένα.
Αυτές ήταν οι δέκα ημέρες, που χρειαζόμουν για να καταλάβω αυτό που έπρεπε να καταλάβω: Τα πάντα. Πώς λειτουργούσαν όλα. Και άρχισα να ενδιαφέρομαι για την ασθένεια και την ίδια τη διαδικασία της αιμοκάθαρσης. Εκείνη ήταν η στιγμή που αποφάσισα ότι η ασθένεια δεν θα ήταν ισχυρότερη από εμένα, και γι' αυτό θέλω να μοιραστώ μαζί σας τα τέσσερα βήματα που έκανα για να φτάσω εκεί που είμαι σήμερα: πιο ευτυχισμένος από ποτέ και ζώντας το όνειρο της ζωής μου.
Βήμα πρώτο - Εξάλειψη της στάσης που δεν μας κάνει καλό
Η ιατρική μου έκθεση υποστήριζε ότι είχα αναπηρία 71,4%. Το σώμα μου ήταν τόσο κουρασμένο μετά τις θεραπείες, που περνούσα την επόμενη μέρα να κοιμάμαι ή να ξεκουράζομαι. Έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει στον καθρέφτη και να λυπάται τον εαυτό του. Ήμουν μόλις 28 ετών και ανέμενα ένα μέλλον, που δεν θα δούλευα ποτέ ξανά και θα περνούσα όλο μου το χρόνο συνδεδεμένος με ένα μηχάνημα.
Η πρώτη μας σκέψη είναι συχνά: Πώς θα με βλέπουν οι άλλοι τώρα; Αυτές είναι οι λέξεις, που επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας και μας κάνουν να παραπονιόμαστε, για τα πάντα με όλους γύρω μας. Αυτές είναι οι λέξεις που, σε μια στιγμή, μας κάνουν να πιστέψουμε, ότι κανείς δεν θα μας αγαπήσει ποτέ. Εκείνη τη στιγμή, χάνουμε τον έλεγχο της πραγματικής αξίας που έχουμε. Σε αυτό το σημείο πιστεύω, ότι λαμβάνει χώρα η πρώτη μάχη: η εξάλειψη της στάσης, που δεν μας κάνει καλό. Το να αρχίσω να καταλαβαίνω την ασθένεια και τη θεραπεία ήταν πολύ σημαντικό για μένα, προκειμένου να χωνέψω νοητικά το γεγονό,ς ότι αυτή η διαδικασία, η θεραπεία, είναι αυτή που μου επέτρεψε να παραμείνω ζωντανός.
Μπορούμε να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι, μόνο όταν καταλάβουμε ότι η αιμοκάθαρση δεν είναι κάτι κακό. Αντιθέτως, είμαστε τυχεροί, που υπάρχουν αυτές οι θεραπείες, οι οποίες μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε τη ζωή μας με αυτούς ,που αγαπάμε και να συνεχίσουμε να κάνουμε τα πράγματα, που μας ευχαριστούν. Μόλις το συνειδητοποιήσουμε αυτό, μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Τώρα, είμαι πιο ευγνώμων για όλα τα καλά πράγματα στη ζωή μου και έχω σταματήσει να σπαταλάω τον χρόνο μου κάνοντας παράπονα και γκρινιάζοντας.
Βήμα δεύτερο - Αναγνώριση των δυνατοτήτων μας
Σε τι είμαι καλός; Τι μου αρέσει πραγματικά να κάνω; Είχα ανοίξει μια τουριστική εταιρεία τον Φεβρουάριο του 2017 και, για πρώτη φορά στη ζωή μου, έγινα αυτοαπασχολούμενος. Δεν ήταν ποτέ κάτι που είχα σχεδιάσει, αλλά κάτι που απλώς συνέβη. Είχα επενδύσει πολλά χρήματα, για να ασχοληθώ με κάτι που πραγματικά μου άρεσε να κάνω.
«Αλλά αν είμαι κουρασμένος μετά από κάθε θεραπεία αιμοκάθαρσης, θα μπορέσω να εργαστώ καθόλου;» Οι φόβοι για το μέλλον με έκαναν να θέτω υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Απαιτούσα περισσότερα, από όσα ήταν δυνατόν να κάνω. Πρέπει να σας πω: Ζούσα σε μια κατάσταση συνεχούς δυσαρέσκειας, επειδή δεν μπορούσα να επιτύχω τους στόχους, που είχα θέσει για τον εαυτό μου. Δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία, αλλά άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο απλούστερος τρόπος για να προχωρήσω, θα ήταν να θέσω σαφείς και εφικτούς στόχους.
Αρχικά, προσπάθησα να καταλάβω ποια ήταν τα προσόντα μου, ως επαγγελματίας. Στη συνέχεια, αποδέχτηκα, ότι θα έρχονταν μέρες που θα απογοητευόμουν. Έμαθα να μειώνω τις προσδοκίες μου, όταν ήξερα εκ των προτέρων ότι θα ήταν πιο δύσκολο για μένα να επιτύχω τους στόχους μου. Από εκείνη τη στιγμή, όλα άλλαξαν. Αποφάσισα, ότι οι μέρες που έκανα αιμοκάθαρση θα ήταν οι μέρες που θα είχα ρεπό, και ότι οι μέρες χωρίς θεραπεία θα ήταν οι «καλύτερες» μέρες μου, όταν θα έπρεπε να δουλέψω διπλάσια για να αντισταθμίσω τις μέρες που «έχασα» επειδή ξεκουραζόμουν. Αυτό με έκανε να αισθάνομαι γεμάτος ενέργεια. Πήγαινα στη δουλειά με αίσθημα σκοπού, προσεγγίζοντας τους πιθανούς πελάτες μου με αναζωογονημένο πνεύμα. Το αποτέλεσμα: οι πωλήσεις αυξήθηκαν κατακόρυφα. Οι στόχοι, που είχα θέσει για την επιτυχία της εταιρείας μου άρχισαν να υλοποιούνται και όλα πήγαιναν πολύ καλύτερα.
Το να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά σημαντικό, προκειμένου να ζούμε μια ζωή στην οποία θα είμαστε ευτυχισμένοι και ικανοί να αντιμετωπίσουμε ό,τι μας επιφυλάσσει η μέρα.
Βήμα τρίτο - Μείνετε επικεντρωμένοι στο παρόν
Πολλοί από εμάς σχεδιάζουμε το μέλλον. Αυτό είναι φυσιολογικό και λογικό. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι οι ζωές μας συμβαίνουν τώρα. Θα πρέπει να εξετάζουμε τα σχέδια, που έχουμε θέσει με φρέσκια ματιά για να μην πέσουμε στην παγίδα της αποτυχίας. Αυτό μπορεί να μας οδηγήσει, για άλλη μια φορά, στην άρνηση. Η εστίαση στο παρόν, κάνει κάθε δευτερόλεπτο κάθε ημέρας να μετράει και έτσι αποφεύγουμε να χάνουμε ώρες (και ημέρες) εκνευρισμένοι με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας. Αν μείνουμε επικεντρωμένοι στο παρόν και θυμόμαστε, ότι η ζωή συμβαίνει τώρα, θα απολαμβάνουμε κάθε νίκη όταν πετυχαίνουμε έναν στόχο που είχαμε θέσει. Κατά συνέπεια, θα νιώθουμε πιο ευτυχισμένοι. Η σκέψη «είμαι καλός σε αυτό που κάνω» δίνει μια αίσθηση ευεξίας και αγάπης, ακόμη και στις πιο απλές πράξεις της καθημερινότητάς μας.
Βήμα τέταρτο - Να αποδέχεται κανείς τον εαυτό του, να αποτυγχάνει, να μαθαίνει από τα λάθη του και να είναι πάντα ευγνώμων
Η αυτοαποδοχή μάς επιτρέπει να δούμε, πώς μπορούμε να ξεκινήσουμε από την αρχή. Αυτό είναι η αιμοκάθαρση: μια επανεκκίνηση. Η ζωή πρέπει να τροποποιηθεί για να συμπεριλάβει αυτό που μας επιτρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε. Το να απαλλαγούμε από το αίσθημα κατωτερότητας, που προέρχεται από τη σύγκριση του εαυτού μας με ανθρώπους, που δεν χρειάζεται να περάσουν τα ίδια πράγματα με εμάς και δεν «χρειάζεται να περνούν τον χρόνο τους συνδεδεμένοι με ένα μηχάνημα», είναι ένα βήμα προς την καλύτερη διαχείριση του εαυτού μας. Κάτι τέτοιο μπορεί να έχει τεράστιο αντίκτυπο, είτε στη δουλειά, είτε με την οικογένειά μας, είτε σε καθημερινές καταστάσεις, όπως η οδήγηση ενός αυτοκινήτου σε πολυσύχναστη κυκλοφορία. Δεδομένου, ότι ο χρόνος της θεραπείας καταλαμβάνει μέρος του ελεύθερου χρόνου μας, πρέπει να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο, που δεν είμαστε σε θεραπεία και να ζήσουμε με 200% ένταση!
Το να ζεις σημαίνει να κάνεις λάθη, αλλά και να βελτιώνεσαι μέσα από αυτά. Όλοι πρέπει να αξιοποιούμε στο έπακρο τους περιορισμούς μας, προκειμένου να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να εμπνεύσουμε άλλους ανθρώπους δίνοντας το παράδειγμα. Αυτό είναι καλύτερο, από το να πιστεύουμε ότι έχουμε το δικαίωμα να παραπονιόμαστε για τα πάντα γύρω μας, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να νιώθουμε ότι αξίζουμε λιγότερο από τους άλλους. Αυτό δεν είναι αλήθεια!
Η ευγνωμοσύνη είναι το καλύτερο συναίσθημα, που μπορεί να έχει κανείς. Για τα απλά πράγματα, καθώς και για τα πράγματα που ήταν δύσκολο να αποκτηθούν και που απαιτούσαν να αγωνιστούμε. Με το να είμαστε ευγνώμονες, λέμε στους εαυτούς μας: Είμαι νικητής και αυτή η ασθένεια δεν θα είναι ο πρωταγωνιστής στη ζωή μου.
Έτσι αισθάνομαι τώρα: Είμαι νικητής. Θέλετε να είστε κι εσείς νικητές;